یکی از مراحل مهم در بررسی سطح بلوغ سازمان‌ها، در نظر گرفتن نوع نگرش آن‌ها به تفکر سیستمی است.
به بیان دیگر سازمانی می‌تواند ادعا کند که به بهره‌وری حاصل از استراتژی‌های خود دست یافته که اتفاقات خوب آن تابع یک مدل تکرارپذیر باشد، مدلی که تضمین کند با تغییر افراد و شرایط کنونی همچنان به مثابه یک دستورالعمل سازمان‌یافته قابلیت تکرار همان میزان بهره‌وری را با همان دقت سابق دارد.
در صورتی که تفکر سیستمی در فرآیندهای اصلی و پشتیبان سازمان جاری نباشد واحد منابع انسانی قادر به طراحی و جاری‌سازی رویکردهای مدیریت استعداد و جانشین‌پروری نمی‌باشد.
